Tussen de herfstbossen op zoek naar paddenstoelen

De ochtend begon met een stilte die alleen diepe wouden kennen: een zachte mist die zich vastklampte aan de met mos bedekte grond, vochtige bladeren onder elke stap en een vage geur van regen die nog in de lucht hing. Het bos was levendig van kleur: roodbruin, oker, brons en goud. Het soort dag waarop de wereld trager, warmer en genereuzer aanvoelde.

Masha trok haar wollen muts strakker over haar oren en zette de gevlochten mand op haar arm recht. Om haar heen bewoog de groep zich in vrolijke chaos – vrienden, buren, een paar kinderen die met grenzeloos enthousiasme vooruit schoten. Om de paar stappen hurkte iemand, spreidde de bladeren open en onthulde een kleine schat: de ronde hoed van een eekhoorntjesbrood, het verlegen gouden klokje van een cantharel, of een groepje kleine bruine paddenstoelen die nog nat waren van de ochtenddauw.

"Hier is er een!" riep Lukas, terwijl hij triomfantelijk zijn vondst omhoog hield. Hij was veel te klein, maar niemand durfde het hem te vertellen. Ze lachten, het geluid rolde zachtjes door de bomen en vermengde zich met het gekras van een verre kraai en het geritsel van de wind door de berken.

Hoe dieper ze gingen, hoe stiller het werd. Zonnestralen filterden door het bladerdak en ving de lucht op met amberkleurig stof. Varens streken langs hun poten en de geur van aarde werd rijker, zwaarder – mos, schors en iets zoets, schimmelachtigs dat de essentie van de herfst leek te bevatten.

Ze werkten een tijdje in gezellige stilte, af en toe in een gesprekje wanneer er een bijzonder mooi plekje werd gevonden. Iemand had een thermosfles hete thee meegebracht, een ander een papieren zak met kaneelgebak. Toen ze bijeenkwamen voor een pauze, zaten ze op een omgevallen boomstam, met koude handen maar een opgewekte stemming. Stoom kringelde op uit hun mokken en een lange tijd sprak niemand. Dat hoefde ook niet. Het bos vulde elke stilte.

Masha keek naar de manden – nu halfvol met paddenstoelen in alle vormen en kleuren. Ze voelde die vertrouwde tevredenheid, het soort dat niet voortkwam uit de oogst zelf, maar uit het feit dat we hier waren – samen, dezelfde frisse lucht inademend, onderdeel van iets ouds en eenvoudigs.

Tegen de tijd dat ze terugliepen, was het licht verzacht tot een gouden waas. Het pad was bedekt met gevallen bladeren die fluisterden onder hun laarzen. Ergens achter hen blafte een hond vrolijk, op jacht naar geuren die alleen hij kon kennen.

Aan de rand van het bos bleven ze staan. De bomen stonden hoog en stil. Het bos was levendig in kleur: roodbruin, oker, brons en goud. Het soort dag waarop de wereld trager, warmer en genereuzer aanvoelde – bewakers van de herinneringen aan die dag. Masja keek nog een keer om, glimlachend bij het zien ervan – de manden zwaar, de harten vol, en het bos, eeuwig in zijn zachte ritme.

De herfst, dacht ze, is niet zomaar een seizoen. Het is een gevoel – de langzame warmte die zich verzamelt vóór de kou, het genieten van momenten voordat ze als bladeren afvallen.