Wilde bloemen en gefluister in Ierland

De weg slingerde als een lint door de heuvels, geflankeerd door stenen muurtjes en velden vol groen. Wilde bloemen stroomden over het pad – madeliefjes, boterbloemen, boshyacinten – kleine vuurwerkjes van kleur die wiegden in de lentebries. Erin draaide het raampje open en liet de lucht naar binnen stromen, zoet van gras en zeezout in de verte.

"Kijk!" Maeve wees vooruit, waar een smal pad afboog naar een vervallen abdij, genesteld in een vallei met bloeiende meidoorn. "Laten we hier stoppen!"

Met hun laarzen knerpend op het grind baanden ze zich een weg naar de met klimop begroeide ruïnes. Het landschap voelde als een droom – wolken hingen laag en zacht, schapen verspreidden zich over de heuvels als bewegende roomvlekken. Vogels tjilpten in de heggen, en ergens vlakbij zong een beekje over de rotsen.

Ze spreidden een deken uit bij de oude stenen muur en haalden brood, jam en een punt kaas uit hun rugzak. Maeve schonk hete thee in geëmailleerde mokken. De stoom kringelde omhoog terwijl ze met gekruiste benen in het gras zaten, de paardenbloemen al scheef op hun hoofd.

"Ik wil hier nooit meer weg," zei Erin, terwijl ze een vlinder lui voorbij zag zweven. Ze meende het. Hier leek de tijd te vertragen - alles verzachtte. Het verleden en het heden vloeiden samen in één teder moment.

Die avond in hun kleine huisje volgde de charme van de dag hen naar binnen. Maeve stak een kaars aan die ze in een klein winkeltje in Galway had gekocht - een cadeau voor zichzelf, zei ze. De geur was zacht en bloemig, als de weilanden waar ze doorheen hadden gewandeld, vermengd met iets warms en aards. De gloed vulde de kamer terwijl ze oude platen draaiden en om de beurt bloemen in hun dagboeken schetsten.

Erin trok de omtrek van een vingerhoedskruid over en fluisterde: "Kunnen we hier een traditie van maken?"

Maeve keek op van haar tekening van de abdijruïne, haar wangen gloeiden in het kaarslicht. "Elke lente," zei ze. "Alleen wij, de weg en de wilde bloemen."

En zo was het. Een seizoen vol mossige paden, wollen truien, avonden bij kaarslicht en de stille vreugde van bloeiende dingen, zowel in de velden als in hun vriendschap.